Το βιβλίο παρουσίασε ο συντοπίτης μας κριτικός Λογοτεχνίας και ποιητής , Χρήστος Παπαγεωργίου , παλιότερα εκδότης του Βολιώτικου περιοδικού Λογοτεχνίας , «ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ» , που μετρά οκτώ ποιητικές συλλογές ενώ συνομίλησε με τον συγγραφέα Γιάννη Ατζακά ο Κώστας Ακρίβος, Φιλόλογος – Συγγραφέας.
Μία πολλή ωραία παρουσίαση στην οποία η σύζυγος του συγγραφέα Γιώτα Ατζακά διάβασε αποσπάσματα από το διήγημα του ''Αλιβάνιστος" και μας έδωσε μία πρόγευση για το ύφος των διηγημάτων
Παραθέτουμε το δελτίο τύπου της εφημερίδας Μαγνησίας για το συγγραφέα.
Με την τριλογία του Διπλωμένα φτερά, Θολός βυθός και Φως της Φονιάς, δημοσιευμένη μεταξύ 2007 και 2013, ο Γιάννης Ατζακάς θα εξιστορήσει την πορεία μιας επώδυνης ενηλικίωσης. Ο αυτοβιογραφικός του ήρωας ξεκινάει τη διαδρομή του σαν οκτάχρονο παιδί από τη Θάσο του Εμφυλίου (η μάνα του έχει πεθάνει κι ο πατέρας του έχει περάσει ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ανατολική Ευρώπη), συνεχίζει με μια μακρά περιπλάνηση στις Παιδοπόλεις της Φρειδερίκης (από την Αθήνα μέχρι τη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη), στις οποίες μολονότι γιος κομμουνιστή θα ανακαλύψει ένα καταφύγιο θαλπωρής, και επιστρέφει ως έφηβος στον τόπο της γέννησής του, όπου θα βασανιστεί από τη συνεχιζόμενη πατρική απουσία. Μέσα ωστόσο από αυτή την παρατεταμένη περιπέτεια ο μικρός Γιάννης θα καταφέρει, πατώντας μια εδώ και μια εκεί, να αποδεσμευτεί από την παιδική και την εφηβική του ηλικία και να βαδίσει στον δικό του, εντελώς προσωπικό δρόμο, που δεν είναι άλλος από το γράψιμο.
Το πρόσωπο του μικρού Γιάννη θα το συναντήσουμε σε διάφορες εκδοχές (άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο αναγνωρίσιμο) τουλάχιστον στα μισά από τα διηγήματα που αποτελούν τη συλλογή «Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη». Μια περιπλάνηση αυτή τη φορά στη φλεγόμενη δεκαετία του 1960, όταν ο παλαιός τρόφιμος των ιδρυμάτων της βασιλίσσης θα υιοθετήσει ως γνήσιο τέκνο του πατρός του τις ιδέες της Αριστεράς, ζώντας στο πετσί του τις καινούργιες της περιπέτειες: από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη μέχρι τις απειράριθμες διώξεις και το κλίμα τρομοκράτησης σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής. Με τη διαφορά πως ο ήρωας, σε όποιο όνομα κι αν ακούει από διήγημα σε διήγημα, δεν έχει ούτε το σιδερένιο ιδεολογικό σθένος του πατέρα του ούτε την αράγιστη ψυχική και σωματική αντοχή του. Και οι ιδέες του, μαζί με την ταξική καταγωγή του, μοιάζουν πολύ φτενές ή ασήκωτα βαριές για στυλώσουν εκείνο που συγκλονίζει τον ίδιο: την ανάγκη του για έναν βαθύ και απερίσπαστο έρωτα, που θα χαθεί μέσα στη ματαίωση μιας νιότης η οποία εντελώς άλλα έλπισε για τον εαυτό της και τον κόσμο. Και δεν είναι ασφαλώς τυχαίο πως όταν ο ήρωας (καθαρώς αυτοβιογραφικός ξανά) θα ανταμώσει τον πατέρα του στη Βάρνα, θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα πολιτικό και ιδεολογικό ερείπιο, σ’ έναν άνθρωπο στραμμένο εξ ολοκλήρου στη μοναξιά του.
Και στα υπόλοιπα διηγήματα της συλλογής πάντως οι πρωταγωνιστές, που κινούνται σε ένα ευρύ χρονικό φάσμα (από το 1922 μέχρι και τα χρόνια της Μεταπολίτευσης), δεν θα έχουν σπουδαία τύχη. Άντρες και γυναίκες που θα χτυπηθούν αλύπητα από τον θάνατο (των άλλων και τον δικό τους), οικογένειες και περιουσίες που θα ξεκληριστούν, ανήμπορα αγόρια που θα ντραπούν μέχρις εσχάτων για τη φτώχεια και τον κατατρεγμό τους. Κι όλα αυτά με μια γλώσσα που παρά την κάποτε μελοδραματική πλοκή και δραματουργία της αφήγησης θα κατορθώσει να υπερβεί τα εσκαμμένα και να αναδείξει με τον συγκρατημένο λυρισμό της (ποτέ ξέχειλο, ποτέ περιγραφικό ή άσκοπο) από τη μια μεριά την ομορφιά των βορειοελλαδίτικων τοπίων και από την άλλη τον διαταραγμένο (από τον έρωτα αλλά και από τον πόνο) ψυχισμό των ηρώων. Το παρουσιαζόμενο βιβλίο , έτυχε εξαιρετικών κριτικών στους πρώτους πέντε μήνες της κυκλοφορίας του.
Ο πολύ γνωστός συγγραφέας , Βασίλης Βασιλικός γράφει στο ATHENSVOICE:
-Το πέμπτο βιβλίο του Γιάννη Ατζακά «Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη» (εκδόσεις Άγρα, όπως και τα προηγούμενα) είναι μια σπονδή νεότερου διηγηματογράφου προς τον πατριάρχη του ελληνικού διηγήματος, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Αλλά μια σπονδή διόλου κραυγαλέα, θα έλεγα σχεδόν ψιθυριστή. Δεν πρόκειται για ταπεινούς και καταφρονεμένους, αλλά για ταπεινούς και κυνηγημένους. Τα οκτώ διηγήματα της συλλογής (που μερικά είναι μικρές νουβέλες), ενώ αποτελούν ολοκληρωμένες αφηγήσεις της ανθρώπινης περιπέτειας με λεπτομερή καταγραφή της καθεμιάς, διασπαθίζονται διακριτικά από «φλασάκια» της ευρύτερης Ιστορίας: από τις τέφρες της Μικρασιατικής Καταστροφής ως και τη Χούντα των Συνταγματαρχών (εκλογές «της βίας και της νοθείας», 1961, δολοφονία Γρηγόρη Λαμπράκη, 1963, δολοφονία Γιώργου Τσαρουχά, 1968) που εκπυρσοκροτούν σαν ζιγκζαγκωτοί κεραυνοί στο σκοτεινό ουρανό της δεκαετίας των «sixties».
Και o Χρίστος Παπαγεωργίου γράφει γι’ αυτόν:
-Με δεδομένη την αγάπη, την εκτίμηση, τον σεβασμό, τη συμπάθεια, που ο συγκεκριμένος δημιουργός θρέφει απέναντι στον άγιο των γραμμάτων, τον Σκιαθίτη πεζογράφο κυρ Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, είναι λογικό, εμπνεόμενος από το έργο του, να κατασκευάζει ιστορίες –αληθινές, φανταστικές, μεικτές– που έρχονται σαν συνέχεια σε έναν κόσμο αληθινά αλλαγμένο, σε μια χώρα που μόνον η οικονομία σε όλα της τα επίπεδα παραμένει κυρίαρχο αίτημα.
Το πρόσωπο του μικρού Γιάννη θα το συναντήσουμε σε διάφορες εκδοχές (άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο αναγνωρίσιμο) τουλάχιστον στα μισά από τα διηγήματα που αποτελούν τη συλλογή «Λίγη φλόγα, πολλή στάχτη». Μια περιπλάνηση αυτή τη φορά στη φλεγόμενη δεκαετία του 1960, όταν ο παλαιός τρόφιμος των ιδρυμάτων της βασιλίσσης θα υιοθετήσει ως γνήσιο τέκνο του πατρός του τις ιδέες της Αριστεράς, ζώντας στο πετσί του τις καινούργιες της περιπέτειες: από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη μέχρι τις απειράριθμες διώξεις και το κλίμα τρομοκράτησης σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής. Με τη διαφορά πως ο ήρωας, σε όποιο όνομα κι αν ακούει από διήγημα σε διήγημα, δεν έχει ούτε το σιδερένιο ιδεολογικό σθένος του πατέρα του ούτε την αράγιστη ψυχική και σωματική αντοχή του. Και οι ιδέες του, μαζί με την ταξική καταγωγή του, μοιάζουν πολύ φτενές ή ασήκωτα βαριές για στυλώσουν εκείνο που συγκλονίζει τον ίδιο: την ανάγκη του για έναν βαθύ και απερίσπαστο έρωτα, που θα χαθεί μέσα στη ματαίωση μιας νιότης η οποία εντελώς άλλα έλπισε για τον εαυτό της και τον κόσμο. Και δεν είναι ασφαλώς τυχαίο πως όταν ο ήρωας (καθαρώς αυτοβιογραφικός ξανά) θα ανταμώσει τον πατέρα του στη Βάρνα, θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα πολιτικό και ιδεολογικό ερείπιο, σ’ έναν άνθρωπο στραμμένο εξ ολοκλήρου στη μοναξιά του.
